फूल आणि पाखरू

बागेत हिंडताना एका पाखराला अचानक सुगंध आला. भिरभिरत पाखराने पाहिलं, तो कुंपणापलीकडे एक सुंदर रोपटं दिसलं. हिरवंगार. वा-याच्या झुळकेबरोबर डोलणारं. कुंपण ओलांडून पाखरू रोपट्याजवळ गेलं, आणि त्याला एक छानसं फूल दिसलं. लालभडक. अनावर सुगंध असणारं. पाखरू गाऊ लागलं. गोड गाणं. फूल पाखराच्या गाण्यांनी मोहून गेलं. गाण्यावर झुलू लागलं. आणखीनच ताजतवानं झालं.

पाखरू फुलाला रोज भेटायला येई. गाणी गाई. फूल रोज मोहरून जाई. एके दिवशी पाखराने फुलाला विचारलं,"माझ्याबरोबर येतोस? कुंपणापलीकडे खूप मोठी बाग आहे. तिथला आंब्याचा मोहोर तुला दाखवीन. चिवचिवणा-या चिमण्यांशी तुझी ओळख करून देईन. चल माझ्याबरोबर…"

फूल म्हणालं,"मला आवडेल… पण ज्या क्षणी तू मला खुडशील, त्या क्षणापासून तुझं हे लालभडक फूल फक्त कोमेजू लागेल. मी ह्या रोपट्याचा एक भाग आहे, आणि रोपटं माझा. माझ्या पाखरा…. रोपट्याशिवायचं फूल, हे फूल नसतं… असतं फक्त निर्माल्य.…"

पाखरू हसलं. मनोमन उमजलं. आजही फुलाचा सुगंध बागेपर्यंत पोहोचतो. पाखराची गाणी अजूनही कुंपणापलीकडे पोहोचतात. आजकाल त्यातला गोडवा आणीकच वाढलाय. वेदनेचं पाझरणं नेहमीच गोड असतं नाही….?

"जब हुआ जिक्र जमाने में मोहोब्बत का, शकील… 

  मुझको अपने दिल-ए-नाकाम पे रोना आया… 

  ए मोहोब्बत, तेरे अंजाम पे रोना आया…"

- Samruddhi

एक भेट: काळ

तो: काय लिहितेयस?
मी: तू कोण?
तो: सांग ना... काय लिहिणार आहेस?
मी: प्रश्न बदलू नकोस... तू कोण? आणि प्लीज disturb करू नकोस... मी काहितरी चांगलं लिहिण्याचा प्रयत्न  करतेय...
तो: कशावर?
मी: तुला काय करायचंय?
तो: सांगशील?
मी: काळावर...
तो: माझ्यावर?
मी: तू काळ आहेस?
तो: yup
मी: OK... it's official... either मी desperate झाले आहे किंवा वेडी.
तो: It can't be official if there is an "or" in it...
मी: तुला माहितेय, तू ब-यापैकी त्रासदायक आहेस?
तो: सांगशील?
मी: मला काही सुचत नाहिय.. म्हणून गाण्याकडे वळले तर फक्‍त दोन आठवली... 'काळ देहासी आला खाऊ', आणि 'कशी काळनागिणी'...  विचार करतेय त्याचा काही उपयोग करता येतोय का ते...
तो: That's a wrong interpretation.
मी: काय?
तो: मरण, यम, म्रुत्यू म्हणजे काळ... माझ्या नावाचा उपयोग केलाय... पण अंत म्हणजे मी नाही.
मी: म्हणजे मी तुझ्याबद्दल चांगलं लिहावं असं तुला वाटतं. सगळीकडे शांतता आहे, सुखसम्रुद्धी असा सुकाळ मी दाखवू.
तो: पुन्हा चूक. काही वाईट घडलं नाही तर सुकाळ आणि वाईट घडलं तर दु्ष्काळ ही तुमची terminology. खरं तर वाईट किंवा चांगली परिस्थिती असते. I am pretty stable.. and neutral... and inert... and...
मी: All right... huh! मला काही सुचत नाहिय.
तो: विचार कर... तुला काय वाटतं माझ्याबद्दल?
मी: तू irritating आहेस.
तो: नाहीsssss.... म्हणजे मी 'काय' आहे? 'कसा' आहे?
मी: हं..... मला वाटतं की तू ब-यापैकी स्वार्थी आणि दुष्ट आहेस.
तो: बरं... का?
मी: तू कोणासाठी थांबत नाहीस. तू तुला हवं तसं बदलतोस. त्यानुसार आम्हाला बदलायला भाग पाडतोस. तुझे ठसे सगळीकडे उमटवून जातोस आणि आम्हाल तुझ्या तालावर नाचवतोस. मला तुझी ही दादागिरी पटत नाही आवडत नाही.
तो: Whoa!!!!  That's harsh.
मी: काय चुकीचं बोलले मी?
तो: हं... well...
मी: तुला काय वाटतं? तू काय आहेस? जर मी चूक आहे किंवा biased आहे असं तुझं मत असेल... तर मग मी आता तुला तीन संधी देते. मला समजावून सांग, काळ म्हणजे काय... and we will go from there...
तो: ठीक आहे... उत्पत्ती स्थिती लय.
मी: ????????
तो: तुमचे ब्रह्मा विष्णू महेश. आदिपासून अंतापर्यंतच अंतर म्हणजे मी.
मी: Not helping. तू मला व्याख्या देऊ नकोस. मला लिहायचं आहे. Definitions don't help.
तो: हं.... दुसरी संधी... ऋतूचक्र? लोकांनी काळ ही संकल्पना आणली ती सूर्य उगवतो आणि मावळतो -----
मी: Nope. नाही.... तू जा रे...  तुला काही जमत नाहिय.  तुझ्याकडे फक्‍त एक संधी उरली आहे..  आणि मला वेळ नाहीय.
तो: Yeah. She is always like that.
मी: She?
तो: वेळ... माझी Girlfriend. सतत late होत असते ती. तुम्ही म्हणता ना, काळ आला होता पण वेळ आली नव्हती. अर्थात यातही माझं interpretation चुकीचंच केलं आहे. किंवा Let's say different.
मी: विषयाकडे येऊया?
तो: हो. हं... ते Beatlesचं चालतानाचं poster माहितेय?
मी: हो...
तो: काय वाटतं बघून? पटकन काय डोक्यात येतं? Caption म्हणून?
मी: Journey of life? आयुष्य एक प्रवास!
तो: Good! Hold that thought.
मी: हं.
तो: आता.... कधी Trekking केलंयस?
मी: हो.
तो: पहिला Trek सांग आणि कधी गेली होतीस तेही सांग.
मी: लोहगड. मळवलीपासून चालवलं होतं आम्हाला.
तो: बरं... आता कल्पना कर.... मळवलीपासून विंचूटोकापर्यंत म्हणजे तुझं आयुष्य. आणि तू एकटी  चालतेयस.... मी सापडलो कुठेय?
मी: मी एकटी चालतेय....!
तो: ओह! अगं त्या Beatles च्या पोस्टरजागी हे चित्र बघ... आता मी दिसलो?
मी: तू रस्ता आहेस...? मी तुला मागे टाकत चाललेय?
तो: रस्ता तुझं आयुष्य आहे.... सगळे खड्डे, खाचखळगे, चढउतार हे तुझे अनुभव आहेत. तू तुझा रस्ता  शोधतेस... तू तुझं आयुष्य निवडतेस.
मी: मग... तू..... माझी.... सावली आहेस?
तो: सावली तुझा स्वत:वरचा विश्वास आहे. कधी पुढे... कधी मागे... आशेच्या किरणांनुसार बदलणारा. अंधार झाला की नाहिसा होणारा... उजेड दिसला की पुन्हा दिसणारा.
मी: .... मला कळत नाहिये....
तो: You know you have pretty average intelligence....
मी: and you know you are not changing my mind about you...
तो: OK...... sorry. मी तुझ्या बुटाचं सोल आहे.
मी: काय?
तो: मी तुझ्या शरीराचा भाग नसलो तरी मळवलीपासून विंचूटोकापर्यंत मी सतत तुझ्या बरोबर आहे. प्रत्येक पावलागणिक तू मागे टाकतेस ते अंतर तुझं अनुभवलेलं आयुष्य आहे... गेलेली वेळ आहे. धावायला लागलीस, की आयुष्याचे टप्पे पटापट गाठतेस आणि वेळही पटकन निघून जाते. मी मात्र तुझ्याबरोबर राहतो.  खाचखळग्यांनुसार मी झिजतो, विरतो... त्यानुसार तुझ्या पावलांनाही माझी सवय होते आणि कधीकधी त्यांची रचनाही बदलते. तुझी चाल बदलते... कधी मण्दावते. अर्थात आयुष्याच्या अशा trekमधे विश्रांतीच्या जागा नसतात. तू थांबलीस की आयुष्य थांबतं... प्रवास संपतो.
मी: पण मी breaks घेतले होते trekमधे.
तो: Come onnnnnn.... I think I did a good job explaining now. तू मला आता पेचात टाकू नको.
मी: All right...!! Sorry. हो. I do think you did a pretty good job this time. मला तू थोडाफार कळला आहेस.... असं म्हणायला हरकत नाही.
तो: लक्षात ठेव... In a trek, you need both... a good 'sole' and a pure 'soul'. मग... ठरवलंस? काय लिहिणार  आहेस माझ्यावर?
मी: नाटकासारखं काहितरी करीन. आणि माझा पहिला संवाद तयार झालासुद्धा...
तो: काय?
मी: 'मैं समय हूं'... :)

- समृद्धी 

भूक

काल भारतात जाण्याची तारीख पक्की झाली, आणि ह्या वेळी भारतात काय काय करायचं ह्याचे मनसुबे सुरू झाले. शेवटचा trek करून जवळजवळ तीन वर्ष झाली हे लक्षात आलं, आणि ह्यावेळी एक तरी trek करूच अशी मनाची तयारी केली. नव-याशी गप्पा मारताना  एकमेकांच्या अनुभवांची देवाणघेवाण सुरू झाली. मजेची गोष्ट अशी की दोघांच्याही trekच्या अनुभवांमध्ये खाण्यापिण्याची आबाळ हा एक विषय समान दिसून आला. 

Collegeमध्ये असताना एका वर्षी आम्ही सागरगडाचा trek केला. निघताना आमच्या group leader ने सांगितल्याप्रमाणे सगळ्यांनी दोन डबे घेतले होते. पण नेहमीप्रमाणे आम्हाला निघण्याला उशीर झाला आणि वाटेत प्रचंड traffic लागला. आम्ही आमचे पहिले डबे फस्त केले. रात्री सागरगडाच्या पायथ्याशी  पोहोचलो आणि  पुढचा प्रवास उद्या हे समजल्यावर  उद्या खायचं काय हा प्रश्न रात्रीच्या जेवणानंतर उपस्थित झाला. दुपारपर्यंत trek  आटपू आणि मग जवळच्या कुठल्यातरी खानावळीमध्ये जेवण उरकू असं ठरलं. गडाकडे वाटचाल सुरू झाली आणि आम्ही चक्क वाट चुकलो. तीन तासांचा प्रवास सहा-सात तासांचा झाला आणि आम्ही सारे भुकेने करवादलो. खाली उतरताना पुन्हा रस्ता चुकलो आणि पहाटे सहा वाजता गडाच्या पायथ्याशी असलेले आम्ही पुन्हा त्याच ठिकाणी दुपारी तीन वाजता आलो. सकाळी नाश्ता, दुपारी जेवण, संध्याकाळी चहा आणि रात्री पुन्हा जेवण असा चौफेर आहार चोपणा-या मला ‘भुकेने कळवळणे' ह्या वाक्प्रचाराचा त्या दिवशी पूर्णंत: प्रत्यय आला. खूप शोधल्यावर समोर एकच Genreal stores दिसलं आणि तिथे pepsicola हा लहानपणी दुसरीत असताना खाल्लेला एक पदार्थं मिळाला. देवाशपथ सांगते, त्या pepsicolaची चव (अम्रुताची चव माहीत नसल्याने) इथल्या Coldstoneच्या Ice creamपेक्षाही कित्येक पटींनी सुखकारक होती.

आता पुन्हा जेव्हा त्या प्रसंगाची आठवण येते तेव्हा विचार करते, रस्ता चुकूनही आम्ही केवळ तीन तासात खाली उतरलो, ते खरं तर भुकेमुळे. खाली खायला मिळणार ह्या स्फू्र्तीमुळे माझ्या पायात त्यावेळी उसनं का होईना, पण बळ आलं होतं. भूक हा केवढा महत्त्वाचा driving force आहे ह्याची मग जाणीव झाली. विरहाशिवाय प्रेमाची किंमत जशी कळत नाही, तशी भुकेशिवाय अन्नाची किंमत कळत नाही. अर्धा दिवस उपास झाल्यावर पेप्सीकोल्यावर तुटून पडणारी मी, ‘Les Miserables’ ची कथा ज्याच्या पावाच्या चोरीमुळे घडली तो ज्यों व्हालज्यों, आणि मुंबईच्या लोकलमध्ये खाली पडलेला, मातीने माखलेला बिस्कीटचा तुकडा अधाशीपणे खाणारा एक भिकारी मुलगा. . . तसं पाहता आमची पार्श्वभूमी वेगळी, आमच्या क्रुतीमुळे घडणा-या गोष्टी वेगळ्या.. . पण आम्हाला तरीही एकाच समान धाग्यात बांधते ती भूक. “पापी पेट का सवाल है” असं म्हणत कोणी ह्या भुकेपायी चो-यामा-याही करतं, तर कोणी देहविक्रयात फसतं. शरीराची भूक भागवण्याच्या नादात मग कोणी म्रुत्यूच्या दारात घेऊन जाणारा रोग जडवून घेतं तर कोणी दुस-याचं आयु्ष्य उद्ध्वस्त करून टाकतं. लहान बाळाला आईसाठी आकांत करायला भाग पाडणारीही ही भूकच आणि स्वत: च्याच पिलांना जन्मल्याबरोबर संपवण्यास भाग करणारी ही भूकच.  

खरं तर, Freudच्या theory नुसार Id मध्ये बसणारी ही भूक. पण आपल्याकडे भुकेला आपण विविध रूपे देतो. एखा्द्या गोष्टीची तीव्र इच्छा, निकड, ओढ यालाही आपण भुकेच्या स्वरूपात मांडतो. संत साहित्यात अनेकदा विठ्ठलाच्या भेटीच्या ओढीची तुलना लहान बाळाच्या भुकेशी केली आहे.

“भुकेलेया बाळा अती शोक करी, वाट पाहे परी माऊलीची;

तुका म्हणे मज लागलीसे भूक, धावूनी श्रीमुख दावी देवा."

कलेची भूक असणारे एखादे भीमसेन मग धुणीभांडी करत वर्षं काढतात.. . ज्ञानाची भूक असणारे एखादे आंबेडकर हलाखीच्या परिस्थितीतून महत्त्वाला पोहोचतात.

असो. . . तर आज संध्याकाळी कामावरून घरी आले.. . आणि भूक लागली. बाहेर जेवायला जायचं ठरवलं आणि मनसोक्‍तं Thai जेवण चापलं. शेवटचा उरलेला थोडासा भात.. .” माझं पोट भरलंय रे..” असं म्हणून नव-याला खायला लावला. बाहेर आल्यावर मात्र जरा त्या Baskin and Robin पर्यंत जाउया का असं म्हटलं, तेव्हा नवरा म्हणतो. . . “तुझं पोट भरलं होतं ना?” मी म्हटलं,” पोटाची भूक आणि Ice cream ची भूक ह्या दोन स्वतंत्र गोष्टी आहेत. . .” तुम्हाला काय वाटतं?

RanCon 9: Words...

" . "

" "    " "

" ( ) "

" ; "

" - "

" (... "

" ...) "

" ! "

" ? "

" . "

" : ) "

- Samruddhi

RanCon 8: Judg'mental'

"I have a problem with you..."

"Problem number...??"

"No... seriously... I mean... I really respect you as an actor..."

"I am flattered.."

"And.. care for you as a friend..."

"Hmmm..."

"I just feel... that you assume too much... about what people are thinking... I mean... you don't really know it... do you? I feel like you judge people to be NOT like you.. too quickly... but... that might not be the case..."

"Hmmm...."

"Give yourself a chance to give people a chance..??? It's unfortunate for an actor to judge someone before observing..."

"So... you are judging me to be judgmental then?"

"............"

-Samruddhi

पिल्लू

आम्ही तर चक्क ठरवूनच टाकलं होतं आता. मुळळी म्हणजे मुळळीच घरी जायचं नाही. इतका राग आला होता आईचा... सारखं आपलं... 'हे इथे ठेवू नकोस... ते इथे पसरू नकोस... हाताला मुळी वळणच नाही अन डोक्यात मुळी प्रकाशच पडत नाही. रोज एक हजार दोनशे तीस वेळेला नुसती आपली बोलणी ऐकून घ्यायची. आमची किंमतच नाही मुळी कुणाला. परवा काय... बघ... तुझ्यामुळे माझं दूध उतू गेलं.... रोज दूध पिते मी... ते दूध येतं दादू गवळ्याकडून... आणि तेच दूध खरं तर देते त्याच्या गोठ्यातली शिंगी. आणि ते दूध उतू गेलं तर ही चक्क म्हणते... माझं दूध उतू गेलं... वर परत रात्री बाबांकडे तक्रार... "आज सायीचं दही नाही लावलं... हिच्यामुळे दूध उतू गेलं ना..." तेव्हा तर गणूच्या देवळासमोरच्या एकशे तेहेत्तीस वर्षांच्या वडाच्या झाडाएवढा राग आला होता मला. आणि मग बाबासुद्धा... "किती धसमुसळी ग तू..." एका  छोट्याशा चूकीवरून पाचशे त्र्याहात्तर वेळा ऐकून घ्यायचं. आमची काही किंमतच नाही मुळी कुणाला. तिमाही परिक्षेत गणितात पैकीच्या पैकी मार्कं मिळाले त्याचं काहीच नाही, आणि त्या इतिहासात चार इंची वर्तुळ मिळालं म्हणून केवढी शिक्षा... एकोणीस x पंधरा x बारा वेळा सगळ्या सनावळ्या लिहून काढायला सांगितल्या. हात आणि डोकं दोन्ही दुखून आले. डोळे तर अण्णांच्या अंगणातल्या लिंबांएवढे सुजून आले. आता शिवाजीमहाराज केव्हा जन्मले हे आम्ही कशाला आठवू? त्यापेक्षा शितूच्या मनीला करड्या कधी झाला, किंवा दादूची शिंगी किती साली जन्मली हे जर पेपरात विचारलं, तर आम्हाला इतिहासात पैकीच्या पैकी मिळतील. पण आमची मुळी किंमतच नाही कुणाला.
म्हणूनच आज मी ठरवलं.... विहिरीच्या मागच्या जांभळाच्या चौदाव्या फांदीवर चढून बसायचं. तिथेच रात्र काढायची. भूक लागली तर जांभळं आहेत, आणि तहान लागली तर विहीर आहेच. तसं इथे कोणी फिरकत नाही. फक्‍त अण्णांचा धोका आहे थोडाफार. कधी कधी शि-याला संध्याकाळचे फिरवायला येतात. आणि त्याने मला हेरलं की तो भुंकलाच समजा... आम्ही नुसते कुंपणावरून जरी गेलो, तरी याला वाटतं...  आम्ही त्याची लिंबंच चोरायला आलोय. अण्णांना त्याचं भारी कौतुक... तसं अण्णांना माझंही आहेच कौतुक... कधी देवळाजवळ भेटले तर मला गाणं म्हणायला सांगतात आणि मग चक्क छानसं Chocolate देतात. आई म्हणते त्यांची नातवंडांची हौस माझ्यावर भागवतात. म्हनजे काय ते मला कळंत नाही... पण आम्हाला Chocolate मिळतं ते फक्‍त त्यांच्याकडूनच.  आमच्या आत्तापर्यंतच्या सव्वाआठ वर्षांच्या आयु्ष्यात फक्‍त तीन वेळा Chocolate दिलंय आईबाबांनी मला. पण अण्णा चांगले आहेत... म्हणूनच मी ठरवलं, आलेच तर त्यांना चक्क सांगून टाकायचं, मी घर सोडलंय म्हणून. तेच काहीतरी तो 'सामोपचार' का काहीतरी म्हणतात ना, तसा मार्गं सुचवतील किंवा ते इतिहासातले लोक करायचे ना तशा वाटाघाटी करतील... म्हणजे जर मी परत जायचं ठरवलंच तर...
तर विहिरीपाशी आले तेव्हा डुंबायची खूप इछा झाली... पण कपडेच नव्हते बरोबर. शिवाय अंधार पडायच्या आत चढायला पाहिजे होतं. पण जांभळाजवळ जातेच तो एक बाया जोरात आरडाओरडा करत अंगावरच  आला... मी एवढी दचकले... थोडी पुढे जाते तर दुसरा बाया पक्षी अंगावर आला आणि चक्क माझ्या वेणीला चोच मारून गेला. मग बघते तर काय... दोघेही नुसते जांभळाभोवती घिरट्या घालत होते... मला तर त्यांच्या घिरट्या म्हणजे चक्रव्यूहच वाटला... आणि मी अभिमन्यू... आत जाण्यास सज्ज... मी दोनतीनदा दगड घेतले तर त्यांचा कलकलाट आणिकच वाढला, एकदा तर दोघे माझ्या अंगावरच आले.... त्या बायांच्या सातशे वीस घिरट्या झाल्यानंतर दुरून अण्णा येताना दिसले. एकटेच होते पण तरीही... मी थोडीशी घाबरले. नक्की काय करतील माहीत नाही ना... पण ठरवल्यासारखंच करायचं असं ठरवलं.
"अगं, तू आत्ताची इथे कशी?"
"अण्णा, मला आईबाबांचा राग आलाय, त्यांनी मला इतिहासाच्या पेपरवरून खूप शिक्षा दिली आणि ओरडले  म्हणून मी चिडून घर सोडून इथे राहणार आहे." मी एका दमात सांगून मोकळी झाले.
"बंsssरं.... इथे कुठे राहणार?"
"या जांभळीवर, पण हे बाया आज वेड्यासारखेच करतायत... जवळच जाऊ देत नाहीयेत... सारखे चोची मारतायत..."
"खरंच की काय? चल बघू..." असं म्हणत अण्णा त्यांच्याकडचा पंचा गोल फिरवत मला जांभळीजवळ घेऊन गेले. पंचामुळे बाया त्यांच्याजवळ आले नाहित पण कोकलायला लागले... अगदी आमच्या वर्गापेक्षा मो्ठ्ठ्या आवाजात...
"हे बघितलंस? अगं त्यांचं पिल्लू खाली पडलंय... हे बघ..."
"हो की..." खरंच... जांभळीच्या बुंध्यापाशी, विहिरीपासून पंधरा पावलं दूर एक छोटंसं पिल्लू बसलं होतं... ते इतकं घाबरलं होतं की एका मिनिटात नऊशे छप्पन्न वेळा श्वास घेत होतं.
"अगं त्यांचं पिल्लू खाली पडलंय ना म्हणून ते घिरट्या घालतायत. तू जवळ जायला लागलीस आणि त्यांना वाटलं तू त्यांच्या पिल्लालाच काही जखम करशील..."
"पण... मी... नाही... कुठे?... पण मग आता?"
"हे पिल्लू काही दिवसातच चालायला लागेल... तोपर्यंत हे आईबाबा पक्षी त्याला अन्नपाणी पुरवतील आणि  त्याचं संरक्षण करतील. एकदा का त्याच्या पंखात बळ आलं की ते पिल्लू स्वत:हूनच आकाशात झेप घेईल."
"पण हे पिल्लू पडलं कसं?"
"अगं त्याचंही तु्झ्यासारखंच झालं बघ... आईबाबांशी त्या पिलाचं भांडण झालं आणि ते निघालं घरटं सोडून... पण त्याला पंख कुठे फुटले होते अजून? पडलं की खाली ते... असो... तुला काही ह्या जांभळीवर जाता यायचं नाही आज. तू घर सोडलं असलंस, तरी शि-या माझी घरी वाट बघत असेल.  त्यामुळे मी पळतो. तू पाहिजे तर त्या पलीकडच्या पिंपळावरती चढ."
अण्णा निघून गेले. ते अजूनही माझ्याशी चार वर्षांची असल्यासारखेच बोलतात. पिल्लाचं कधी भांडण होतं का? मला नक्की वाटतंय... त्या दुपारच्या वा-यात  त्यांचं  पिल्लू  घरट्यातून खाली पडलं असणार. मी मात्र जांभळीला मुकणार.... मी मागे वळून बघितलं तोपर्यंत अण्णा दिसेनासे झाले होते. अंधार पडायला लागला होता. जांभूळ, पिंपळ... सगळी झाडं आता सारखीच दि्सायला लागली होती. पोटात भुकेनं बायांपेक्षाही कर्कश आवाजात पक्षी ओरडत होते. आईच्या गरम वरणभाताचा वास यायला लागला होता. बाबांच्या गोष्टींच्या पुस्तकांची आठवण येत होती.  शितूला भुताच्या गोष्टी भारी आवडतात.  माझा भुतावर विश्वास नाही...पण अंधारात पलीकडच्या पिंपळावरचा एखादा मुंजा खरोखरच येईल की काय अशी भिती वाटायला लागली. भिती वाटली की रामरक्षा म्हणावी असं आई म्हणते म्हणून मी रामरक्षा सुरू केली... तर  "रामरक्षास्तोत्रमंत्र्यस्य" यानंतरच्या त्या ऋषींचं नावच आठवेनासं झालं... आता श्रीरामचंद्रसुद्धा मी  आई्बाबांशी भांडण केल्याने रागावलेत की काय असं वाटलं आणि मी गच्च गच्च डोळे मिटून घेतले....
आणि दुरून भुंकण्याचा आवाज आला. शि-या.... अण्णा आले.... मी विहिरीच्या कडेनं बघितलं तर आईला घेऊन बाबा आणि शि-याला घेऊन अण्णा येत होते. मी चक्क धावत जाऊन आईला गच्च गच्च मिठी मारली. डोळ्यांच्या आत असलेलं पाणी ताशी पंचवीस लिटर वेगाने वाहू लागलं. अण्णांनी बाबांना सगळं सांगितलं होतं... आता पुन्हा ओरडा म्हणून मी घाबरत बाबांकडे बघितलं तशी बाबा म्हणाले... "पुढच्या वेळी घर सोडशील, तेव्हा वरणभात आणि गोष्टीची पुस्तकं कुठे आणून देऊ ते सांग."
माझ्या डोळ्यातल्या पाण्यात आता आईच्या डोळ्यातलं पाणी आणि बाबांचं गडगडाटी हास्य मिसळलं.

- समृद्धी

(प्रकाश नारायण संत ह्यांच्या लेखनशैलीने प्रेरीत.)

RanCon 7: Tao and I

"Are you mad at me coz I got mad at you?"

"Yes, I am mad at you because you took it out on me when I had NOTHING to do with it... It is a little bit unfair and uncalled for..."

"I apologize... I do that to people I am close to... I feel confident about them and I displace my frustrations..."

"That is not cool because those are the people who care about you the most!"

"I am sorry... I won't do that again... I will maintain the distance of personal space..."

"........"

"........."

"Okkkkk.... Now don't be all emo... Nothing has changed...."

"It most certainly has dear...."

"Why?"

"Isn't change the only constant thing in this world?"

"..... Then let's hope it is for better..."

"Hmmm... Do you have mint?"

"........"

-Samruddhi