दर्शन : बरणी

दुकानातली आवडलेल्या पदार्थाची बरणी घरात येते.
 सगळ्यात आधी तिच्यावरचं label निघतं.
 मग तिच्यातला तो आवडलेला पदार्थ संपतो.
 त्यानंतर ती घासून पुसून स्वच्छ होते.
 आणि मग घरातला साठवणीचा पदार्थ तिच्यात भरला जातो.

अर्थात्, आता ती बरणी, 'घरातली' होते...
 
 - Samruddhi

ek pravesh

 नवरसांवरती प्रयोजलेल्या एका एकांकिकेतील एक प्रवेश... रंगमंच पाहू न शकलेला...
पात्र परिचय: १. सामान्य माणूस       २. विदूषक

( स्टेजवर पूर्ण काळोख. २ सेकंद. विचित्र शांतता. अचानक आवाज चालू. प्रथम कुजबुज. त्याबरोबर  'माणसा'चा प्रवेश. काहीतरी शोधतोय. सापडत नाही. त्रस्त. अचानक आवाज वाढतात. आवाज...
blackच्या तिकिटांची विक्री... डबेवाल्यांचा आवाज... मोठ्याने हसणे... अचकट विचकट comments...' हमारी मांगे पूरी करो...'...हुज्जत घातल्याचा आवाज... ढोलकीचा आवाज... घंटा आणि झांजा... 'विठ्ठल विठ्ठल'... 'कांटा लगा.."... किंकाळी... मोठे हास्य.....
प्रत्येक वेळी चेह-यावरचे भाव बदलतात. आधी विमनस्क... येरझारा... शेवटी ओरडतो...)

माणूस: बास!! (कोसळतो... हताश होवून बसतो. शून्यात नजर. काहीतरी ठरवून उठणार इतक्यात...)

विदूषक: (विदूषकाचा प्रवेश माणसाच्या किंकाळीच्या वेळी. आवाजाने थबकतो. प्रेक्षकांकडे पाहून 'वेड लागलंय वाटतं'चे हावभाव. टिवल्याबावल्या करत माणसापर्यंत पोहोचतो. तो उठणार इतक्यात...) काय हो, तुम्ही दिवसाही स्वप्नं बघता का हो?

माणूस: (लक्ष देत नाही) चक्.....

विदूषक: अहो, मला तर रात्रीही व्यवस्थित स्वप्नं पडत नाहीत. असं म्हणतात, की जास्त स्वप्नं पडणारा माणूस सर्वात जास्त विचार करतो. आता बघा ना... यावरुन मला माझे सगळे मित्र बिनडोकंच म्हणायला लागले आहेत. एकजात सारे...

माणूस: (त्याच्या बडबडीने हैराण होत 'कुठून ही ब्याद' अशा आविर्भावात...) अहो, तुम्ही कोण... कुठले... हे मधूनच येऊन मला का हैराण करताय?

विदूषक: आत्ता!!!.... अहो अशा या रम्य संध्याकाळी, समुद्राच्या किनारी... एखादं गाणं...(आठवतं)... गाणं... 'सागर किनारे, दिल ये पुकारे, तू जो नही तो मेsss(आवाज चिरकतो... खाकरतो)...म्हणजे आपलं गाणं वगैरे म्हणायचं सोडून तुम्ही हे असे 'बास!' (ओरडतो, माणूस दचकतो) वगैरे आरोळ्या ठोकत होतात... म्हणून म्हटलं...जरा विचारपूस करूया. एखादं चांगलं horror स्वप्न वगैरे बघितलं असेल तर आम्हालाही कळू दे... आजकाल तसेही डझनभर भयपट आले तरी मी काही घाबरू शकलो नाही... म्हणजे त्या गोष्टीतली ती राजकन्या नाही का... काही केल्या हसतंच नसते... आणि मग ती कोंबडी...

माणूस: (त्याच्या या असंबद्ध बडबडीमुळे आणखीनच वैतागत) अहो गप्प बसा हो... आधीच जगातल्या या कोलाहलामुळे त्रस्त झालोय मी... निदान समुद्राच्या पोटात तरी शांतता मिळेल म्हणून इथे आलो तर.... तर इथेही तुम्ही...

विदूषक: म्हणजे... म्हणजे तुम्ही पोटात उडी(चूक लक्षात येते)... आपलं..पोटात पाणी... आपलं..समुद्रात आssत्म...हssत्याss करणार होतात?!!!
(माणूस बघतो. शांतपणे बघून मान खाली घालतो.) अहो पण का?

माणूस: हं, (विषण्णपणे हसतो) आता उरलंय काय या जगण्यात? जीवनातला सगळा रसंच संपून गेलाय माझ्या..

विदूषक: अहो पण मग दुस-यांना त्यासाठी कशाला त्रास देताय? (माणूस प्रश्नार्थक नजरेने पाहतो) म्हणजे बघा, तुम्ही तर बुडून मरणार; पण तुमचं प्रेत तसंच पाण्यावर तरंगणार; मग कुजणार... उगाच समुद्र किती खराब होईल हो त्यामुळे?!! मग बिचा-या माशांना किती त्रास होsss..

माणूस: किती क्रूर बोलताय तुम्ही...

विदूषक: (हसतो) मी..? अहो मी तर् जीवनाचा पुरेपूर आनंद घेतोय आणि तुम्हालाही घ्यायला सांगतोय... अहो तुमच्या जीवनातला रस संपलाय असं तुम्हाला वाटतं ना? मग एकवार इतरांकडे डोळे उघडून बघा... अहो केवढी रसपूर्ण आहे ही दुनिया! (माणूस गोंधळून बघतो) अहो हा सूर्यास्त पहा... ते तेजोमय बिंब सागरात विरताना पहा... एक दिव्यत्वाचा अनुभव नाही येत तुम्हाला यातून? ते स्वच्छंद फिरणारे पक्षी.. या धुंद लाटा... हे निसर्गसौंदर्य मनाला शांतता नाही देत तुमच्या? अहो एखादी नववधू जेव्हा लाजते... तेव्हा ती श्रुंगारिकता मोहवून नाही टाकत तुम्हाला?

माणूस: हं..(कुत्सितपणे) कसलं काय?

विदूषक: अरे... अहो या खून, दरोडे, मारामारी, बलात्कार यांचाच वैताग आलाय ना तुम्हाला... या जगातल्या खोटेपणाचाच त्रास होतोय ना तुम्हाला... अहो पण यातूनही कितीतरी गोष्टी शिकताच की तुम्ही... काय?...( माणसाकडे बघून) नाही शिकत?

माणूस: (चेह-यावरचे भाव बदलतात) ... याचा विचारच कसा केला नाही मी?

विदूषक: मी कशाला आहे मग... म्हणजे... येताय माझ्याबरोबर?

माणूस: कुठे?

विदूषक: मी बाबा कंटाळलोय या अंधाराला... चला जरा फेरफटका मारून येऊया... तुम्हाला माकझ्या दॄष्टीने आता दुनिया दाखवतो...
(सहज माणसाला उठवतो... स्टेजच्या मध्यभागी येतो... प्रकाशयोजनेचा खेळ...)

- Samruddhi
( January 2006)

Hmmm...

I ask questions, not to get answers, all the time...
sometimes, its just to let people know that I get those...

I laugh, not to express the joy, all the time...
sometimes, its just to camouflage the feelings in the heart...

I walk, not to reach the destination, all the time...
sometimes, its just to find some company by the road...

I keep mum, not to hear the sounds of world, all the time...
sometimes, its just to listen the silence...

in Me...!!!

- Samruddhi

RanCon 4: I Know You...

" The other day... I was thinking..."

" About?"

" It has been few months that we know each other..."

" Yes..."

" Well.. it is difficult to express in words....पण ओळखीमुळे आपण एकमेकांना जास्त ओळखतो यावर माझा विश्वास बसत नाही...."

" What is it?"

" I mean... the more I know you, I really don't know you... It is only that I know what I don't know...."

".........................."

माझी वही : ४. शिंपले वेचताना.....

किना-यावरुन चालतेय... समुद्राच्या... शिंपले वेचतेय... मोत्यांच्या शोधात... बरेच शिंपले आहेत... नाना रंगाचे, आकाराचे... काही छोटे... काही मोठे... दुरून सारे सारखेच... पण थोडं जवळ गेलं की त्यातलं वैचित्र्य...  विविधता समजणारी...

खरं सांगायचं तर प्रेमात आहे मी शिंपल्यांच्या... अर्थात् त्यांना हे कसं कळणार म्हणा... एक एक करत सगळेच शिंपले पारखतेय... काही सुबक... काही खडबडीत... काही बोचले... काही उघडायचा प्रयत्न करुनही उघडले नाहीत...काही उघडले.. पण मोती नाही मिळाला... स्वातीच्या थेंबांनी त्याला भिजवलं नाही यात त्या शिंपल्याची काय चूक....!

किना-यावर चालता चालता पाय एका शिंपल्याशी अडखळले... जणू तो मला थांबवत होता... हातात घेतलं त्याला... कुरवाळलं...आणि तो सहज उघडला देखील... आतमध्ये मोतिया रंगाचं हास्य फुलत होतं... मला एक मोती मिळाला... खूप खुलले मी...मग त्याच्यासारखेच शिंपले शोधायला लागले... शिंपले सापडले... पण मोती नाही...

........ मिळालेला मोती खूप जपून ठेवलाय मी... एका सुंदर कुपीत...

किनारा बराच लांब आहे...शिंपले तर लाटेगणिक वाढताहेत... आता चालून पाय दुखण्याआधी.... निदान एक कुडी बनवण्याइतके मोती मला मिळतील?.... मिळतील.... ना..?!

( मार्च २००८)

- Samruddhi

माझी वही : ३. परडी

काही फुलं सदाफुलीची,
सोज्वळ, नेहमी फुललेली.
पण तरीही...
सुवासाच्या अभावामुळे दुर्लक्षित होणारी.

काही फुलं बकुळीची,
नाजुक, पट्कन् सुकणारी.
पण तरीही...
सुगंधाने दशदिशा दरवळून टाकणारी.

काही फुलं गुलाबाची,
बहुरंगी, रुपगंधानं मुसमुसलेली.
पण तरीही...
जवळ काटे बाळगुन असणारी.

काही फुलं कमळाची,
भरदार, सर्वांगी सम्रुद्ध असणारी.
पण तरीही...
चिखलातच पाय अडकलेली.

अशा काही फुलांची ही एक परडी,
न्याहाळते आहे मी,
आणि शोधते आहे,
माझं फूल!

( डिसेंबर १९९९)

- Samruddhi

Thought

Perceptions are not of things but of relationships.
Nothing, including me, exists by itself - this is an illusion of words.

I am a relationship, ever-expanding.

- Hugh Prather
(Notes to Myself)

माझी वही : २. कविता...

खोटं कधी बोलू नये
खरं कुणाला सांगू नये
बुद्धीबळाच्या पटावर
शब्दकोडी सोडवू नये

कुणाकडे काही मागू नये
मागितल्याशिवाय देऊही नये
केलेच कुणावर उपकार तर
व्याजाची अपेक्षा करू नये

डोकं रिकामं ठेवू नये
विचारात गुंगून जाऊ नये
नाहीच उत्तरं मिळाली तर
नुसतंच रडत बसू नये

डाराडूर झोपू नये
सतत सावधही असू नये
स्वप्नपूर्ती होण्याची
अपेक्षा मात्र बाळगू नये

हाव कधी धरू नये
विरक्तही होवू नये
फुलपाखरं पकडण्याचा
अट्टाहास करू नये

बनवाबनवी करू नये
साधंसरळही असू नये
वळणावळणांच्या रस्त्यावर
वाटाड्यावर पूर्ण विसंबू नये

दिमाखदार दिसू नये
अजागळही असू नये
बहुरंगी या जगात
पण मेकअप् शिवाय फिरू नये

कौतुकात रमू नये
द्वेषात मोडून पडू नये
स्टेजवरच्या नाटकातला
रोल स्वत: जगू नये

निगरगट्ट राहू नये
भावनाविवश होवू नये
मनामधल्या अंतरांसाठी
मोजपट्टी शोधू नये

( नोव्हेंबर २००४)

- Samruddhi

माझी वही : १. तो... आणि पाऊस

तो...
त्याचा गंध... त्याची आस
हरवते माझी मलाच!
एवढ्यात आभाळ दाटून येतं,
ऊनसरींचा खेळ करतं
हा पाऊस... वळवाचा

तो...
त्याचा स्पर्श... त्याची गाज
विसरते माझी मलाच!
एवढ्यात आभाळ दाटून येतं,
धो धो कोसळू लागतं
हा पाऊस... वादळाचा

तो...
त्याची चाहूल... पडलेली भूल
फसवते माझी मलाच!
एवढ्यात आभाळ दाटून येतं,
संयम सुटून रडू लागतं
हा पाऊस... गारांचा

तो...
त्याचा श्वास... किरर्र आभास
भुलवतात माझे मलाच!
एवढ्यात आभाळ दाटून येतं,
अंधाराचा कडेलोट करतं
हा पाऊस... अस्तित्वाचा

एवढ्यात कुठेतरी किरण येतात,
इंद्रधनुष्याचे रंग भरतात,
मोहरुन टाकतात माझे मलाच!
आताही आभाळ दाटून येतं,
सोबत जीवन घेऊन येतं,
हा पाऊस... हर्षाचा...
हा पाऊस... जल्लोषाचा!!!

( एप्रिल २००४)

- Samruddhi

माझी वही....

काल कपाट आवरलं.... आणि एका कोप-यात माझी थोडी खिळखिळी झालेली वही सापडली... काही वर्षांपूर्वी मीच लिहिलेला ऐवज मिळाला... आणि मग blog खुणावू लागला...

मजा असते नाही... आपण कधी, काय, कशाला लिहितो... याचे संदर्भ नंतर आठवावे लागतात... आणि आपल्यालाच आपण नव्याने उमगू लागतो...

म्हणूनच आता वही blog वर आणतेय... त्या काळासहित...

माझी वही....

- Samruddhi

RanCon 3: with Wookie

" Don't trust people so fast..."

" I believe them...."

" What's d difference between 'belief' and 'trust'?"

" Belief comes from within... its pure and innocent.... kids believe in a fairy and it exists for them...."

" And 'trust'?"

" Trust is an adult affair... its complicated... you invest trust... there are chances of getting hurt in it..."

".................................."

" Well, these meanings look good on paper.. In life, you can't define it simply. The whole essence is lost in translation into words..."

रहस्य

माझ्या भेटीनंतर तू नेहमीच अबोल होतेस....
अन् त्यामागचं रहस्य मला कधीच उलगडत नाही...

अवचित बरसणा-या सरीसारखी येतेस...
तुझ्या नुसत्या हसण्यानेच मी नव्याने fresh होतो...

तुझा हातात घेतलेला हात चट्कन सोडवतेस...
त्या निसटत्या स्पर्शाने मी मात्र नि:शब्द होतो...

Taxi मधली आपल्यातली नीरवता...
संवादाची ही कला तुला कोणी शिकवली?

अन् मग अचानक...
"मी तुझ्यात माझं आयुष्य नाही बघु शकत..." तू म्हणतेस....
"....... चल, तुला घरी सोडतो..." मी म्हणतो...

तू पुन्हा अबोलतेस....
रहस्यांची वलयं अधिकच गडद होत जातात...

आताशा मला छंद जडलाय....
त्या रहस्यांचा....
तुझा......!!

- Samruddhi

प्रश्न

तुझ्या भेटीनंतर मला बरेच प्रश्न पडतात...
अन् त्यांची उत्तरं तू कधीच देत नाहीस...

दिवसाच्या कोणत्याही प्रहरी, मला भेटताना तू नेहमीच fresh असतोस...
मी मात्र थकलेली, भेटीचे norms पाळत, हसते...

एकत्र चालताना अवचित हात हातात घेतोस...
मी चट्कन हात सोडवते...
तू फक्त नि:श्वास टाकतोस...

Taxi त शेजारी बसल्यावर मी काही बोलण्याची तू वाट बघतोस...
शब्द-स्पर्शापलिकडचा संवाद तुला कळतच नाही...

" मी तुझ्यात माझं आयुष्य नाही बघू शकत...", मी म्हणते...
" चल... तुला घरी सोडतो....", तू म्हणतोस...

"............................................."

तुझ्या भेटीनंतर मला बरेच प्रश्न पडतात....
अन् त्यांची उत्तरं...... तू......  कधीच....!?!

- Samruddhi

Thought

As a general rule, people, even the wicked, are much more naive and simple-hearted than we suppose.
                       
And we ourselves are, too.

-Fyodor Dostoevsky
 The Brothers Karamazov

RanCon 2: Spontaneity

" Is there anything such as spontaneity?"

" That's a spontaneous question...."

" I mean..how much of spontaneity is really spontaneous? Experience always lies behind every reaction..."

" Well.... the decision of not reacting the next moment is also spontaneity in its own sense..."

".................."

RanCon 1: A life can happen over Coffee

" How is Life?"

"Define Life...."

"How about 'awareness of being alive...'?..."

" Now that's cryptic..."

"Don't even think of deciphering it... meanings are customized..."

" When is coffee going to happen?"

"........"

Am I suppose to decipher this too? :)

Random Conversations: RanCons

I talk to people. People talk to me. Conversations happen....
I revisit these conversations in my mind some times.
It is fun to understand them when the context is unknown.. or rather forgotton....

Posting a series of such random conversations... RanCons....

- Samruddhi

Time with Ice cream...

Time is like an ice cream.... You always like to have it... when you have it..  it melts quite fast if  you are not quick enough... if you eat it fast.. you lose the joy... and how much ever you have it.. you always want it more... and if you have it more... you feel 'cold'...

well.... I love both... ice creams and of course.. 'the time'..!!!

- Samruddhi